ساتسانگ به معنای «با هم بودن در حقیقت» است. این واژه به میدانی از حضور اشاره دارد که در آن، معمولی دیگر از مقدس جدا نیست و آگاهی به اشتراک گذاشته می‌شود نه اینکه تملک گردد.

من در زندگی عمومی میدان‌های موقتی ایجاد می‌کنم که در آن غریبه‌ها و من بتوانیم با هم وارد حضور شویم. این عمل از آگاهی غیردوگانه سرچشمه می‌گیرد: شناسایی اینکه دیگر هیچ تمایزی میان مقدس و نامقدس، خود و دیگری باقی نمی‌ماند. این اثر از زندگی‌ام جدا نیست؛ این همان روشی است که آن را آشکارا زندگی می‌کنم.

هر دیدار یکتا و غیرقابل تقلیل است، یک satsang که در آن حقیقت در شنیدن و حضور آشکار می‌شود؛ دریچه‌ای از امکانات بی‌پایان که هرگز دو بار به یک شکل ظاهر نمی‌شود. من توسط آموزگاران خلأ و شفقت شکل گرفته‌ام، توسط سختگیری هنرمندانی که زندگی خود را وقف حضور کردند و توسط نمونه کسانی که شرایط را برای فرود آمدن صاعقه فراهم کردند. با این حال، این عمل متعلق به هیچ سلسله‌ای نیست جز خود دیدار.

من خود را به عنوان شرکت‌کننده، همکار و شاهد قرار می‌دهم. ارائه حضور به این شکل یعنی ایستادن آشکار در برابر جهان و به خطر انداختن شیوه دیدن خودم—همان اندازه گشوده به نفی که به تأیید. هر دیدار یک عمر را در تبادلی زودگذر از حضور تقطیر می‌کند: هیچ چیز تجویز نشده، همه چیز ممکن است. آنچه می‌بخشم، می‌بخشم تا دیگران در خود همان توانایی حقیقت را بازشناسند.