Satsang oznacza „bycie razem w prawdzie”. Nazywa pole obecności, w którym to, co zwyczajne, nie jest już oddzielone od tego, co święte, a świadomość jest dzielona, a nie posiadana.

Tworzę tymczasowe pola w życiu publicznym, w których obcy i ja możemy wspólnie wejść w obecność. Ta praktyka wyrasta ze świadomości niedualnej: rozpoznania, że nie ma już rozróżnienia między sacrum i profanum, ja i innym. Dzieło nie jest oddzielone od mojego życia; to sposób, w jaki żyję nim otwarcie.

Każde spotkanie jest niepowtarzalne i nieredukowalne, satsang, w którym prawda objawia się w słuchaniu i obecności, portal nieskończonych możliwości, który nigdy nie może pojawić się dwa razy w ten sam sposób. Kształtowali mnie nauczyciele pustki i współczucia, surowość artystów, którzy poświęcili życie obecności, oraz przykład tych, którzy stworzyli warunki, by uderzył piorun. Jednak ta praktyka nie należy do żadnej linii przekazu, poza samym spotkaniem.

Ustawiam się jako uczestnik, współpracownik i świadek. Oferowanie obecności w ten sposób to stanie narażonym przed światem, ryzykując własny sposób postrzegania – równie otwarty na zaprzeczenie, jak i na potwierdzenie. Każde spotkanie destyluje całe życie w ulotnej wymianie obecności: nic nie jest przepisane, wszystko jest możliwe. To, co daję, daję po to, aby inni mogli rozpoznać w sobie tę samą zdolność do prawdy.